Jednym z obszarów, w którym obserwuje się u dzieci z FASD wyraźnie deficyty jest kompetencja komunikacyjna, definiowana jako umiejętność budowania komunikatów ustnych i pisemnych adekwatnych do sytuacji, w której znajduje się użytkownik języka. Tego typu trudności dziecka mogą być bardzo trudne do zauważenia w tzw. życiu codziennym, natomiast uwypuklają się w trakcie edukacji dziecka. Jedną z przedmiotów, który sprawia dzieciom z FASD najwięcej kłopotów jest język polski, dlatego warto przyjrzeć się tym najczęstszym oraz wsparciu, które mogą zastosować nauczyciele poloniści.

Zdecydowanym i największym kłopotem dziecka z FASD jest zapamiętywanie oraz użycie nowego słownictwa, co oczywiście skutkuje trudnościami w rozumieniu treści z lekcji, nierzadko bazujących na terminach literaturoznawczych oraz językoznawczych. Wybiórcze przyswajanie słownictwa uniemożliwia także pełne zrozumienie treści poleceń do zadań oraz tekstu lektur.

Uczeń z FASD bardzo często będzie przejawiał kłopoty z przetwarzaniem i rozumieniem relacji czasowych oraz przyczynowo-skutkowych, co można zauważyć przy operowaniu treścią tekstu literackiego.

Na lekcjach języka polskiego nie tylko słownictwo może stać się przeciwnikiem dziecka z FASD, ale i również gramatyka w postaci przeróżnych zależności między wyrazami, odmianą, składnią itp.

Uwagę nauczyciela polonisty może zwrócić także kłopot w zorganizowaniu i przekazywaniu myśli w sposób spójny i logiczny. Zaburzenia w obszarze myślenia abstrakcyjnego skutkują m.in.  trudnościami w rozumieniu metafor, porównań itp., co skutecznie zniechęca dziecko do czytania poezji oraz w rozumieniu żartów, sarkazmu czy ironii.

Powyżej krótkie nakreślenie tego, co można zauważyć w trakcie zajęć z języka polskiego. Przenieśmy się zatem na drugą stronę, czyli do nauczyciela. Co może zrobić? Przede wszystkim musi zdawać sobie sprawę, iż u ucznia z FASD brak jest biologicznych podstaw tych umiejętności, które warunkują prawidłowy i typowy przebieg procesu edukacyjnego. Polonista powinien unikać operowania wysokim i częstym poziomem abstrakcji i bardziej skupić się na używaniu konkretu, zwłaszcza podczas ustnego i pisemnego sprawdzania wiedzy dziecka z FASD. Może stosować dodatkowe, naprowadzające pytania przy kontroli czytania ze zrozumieniem oraz umożliwić dostęp do pomocy słownikowych. Wskazane jest również rozsądne wymaganie terminów literackich i lingwistycznych od ucznia, polegające na skupieniu się na tych najważniejszych w ocenie nauczyciela. Dziecku z pewnością pomoże wydłużenie czasu na testach, sprawdzianach oraz przygotowywanie dla niego krótkich handoutów czy notatek. Warto, aby nauczyciel wyraźnie zaznaczył na nich te pojęcia i terminy, które są ważne. Wsparciem może być także przewaga oceniania na podstawie wypowiedzi ustnych oraz treści (zwłaszcza w długich formach wypowiedzi pisemnych), zadawanie pytań zamkniętych, stosowanie polimodalnych technik wprowadzania i utrwalania treści programowych. Pomocne jest również dzielenie materiału do przyswojenia na mniejsze partie i umożliwienie ich częstszego zaliczania.

Nauczyciel polonista powinien pamiętać o sferze społecznej u ucznia, co może wyrażać się w kontrolowaniu jego pracy w zespole, możliwości prezentacji wiedzy i umiejętności ucznia w najbardziej komfortowy sposób dla niego, np. w formie prezentacji, przynoszenia dodatkowych materiałów itp. Zdecydowanie należy zauważać i doceniać każdy mały sukces dziecka z FASD.